فکر کن داری تابلوی برق یه ساختمون رو راه می‌ندازی. همه‌ چیز آماده‌ست، ولی یهو می‌بینی رشته‌های سیم افشان پخش شدن زیر پیچ ترمینال! حالا یا باید بشینی یکی‌یکی درستشون کنی، یا یه اتصال شل‌ و ول تحویل بدی که بعداً دردسر درست می کنه. اینجاست که وایرشو مثل یه قهرمان میاد وسط! این قطعه کوچولو که انگار یه کلاه  نیکل سر یه تیکه مس کشیده، کاری می‌کنه که سیمت تمیز و مرتب به ترمینال وصل بشه.

من خودم یه بار تو یه پروژه کارخونه‌ای دیدم که برقکارا بدون وایرشو کار کرده بودن. نتیجه؟ یه اتصال کوتاه و یه ساعت خاموشی کل خط تولید! وایرشو اینجور مشکلات رو حل می‌کنه. با یه پرس ساده، رشته‌های سیم رو جمع‌وجور می‌کنه و نمی‌ذاره پخش بشن. تازه، اتصال محکم‌تره و جریان برق بهتر رد و بدل می‌شه.

وایرشو مدل‌های جورواجور داره. مثلاً اگه بخوای یه سیم وصل کنی، وایرشو تک کارتو راه می‌ندازه. حالا اگه دو تا سیم داری و یه ترمینال، وایرشو دوبل به دادت می‌رسه. سایزاشم فرق داره، از 0.5 برای سیم‌های نازک بگیر تا 50 برای سیم هایی با سطح مقطع بالاتر . رنگاشونم یه قانون داره؛ مثلاً زرد و قرمز و آبی که هر کدوم نشون‌دهنده یه سایز خاصه.

چرا باید از وایرشو استفاده کنی؟ خب، اول اینکه تو استانداردهای امروزی برق، وایرشو عملاً یه کالای اجباری هست و بدون این، ممکنه رشته‌های سیم زیر فشار پیچ له بشن یا جدا بشن و یهو ببینی تابلوت آتیش گرفته! و این یه کارخونه میتونه به خاطر استفاده نکردن وایرشو بعد از یه مدت کوتاه از کار بیافته .

یه چیز دیگه که وایرشو رو مهم می‌کنه، سرعتشه. وقتی با یه ابزار پرس کار می‌کنی، تو چند ثانیه اتصال آماده‌ست. تو پروژه‌های بزرگ که وقت طلاست، این یعنی کلی صرفه‌جویی. تازه، تو جاهای مرطوب یا پر از مواد شیمیایی، اون روکش پلاستیکی وایرشو (معمولاً PVC) مثل یه زره از سیم محافظت می‌کنه.

از نظر هزینه هم خیلی مقرون به صرفه هستش، ولی اگه یه روز تابلوی برق به خاطر اتصال بد خراب بشه، هزینه تعمیرش سر به فلک می‌کشه. خلاصه، وایرشو یه جورایی مثل کمربند ایمنیه؛ شاید ساده به نظر بیاد، ولی نبودش می‌تونه حسابی دردسر درست کنه. تو هر پروژه برقی، از خونه‌های معمولی تا کارخونه‌های بزرگ، این ابزار کوچیک همیشه تو جیب برقکارا پیدا می‌شه.